Gazze

Lütfen bu kareye dikkatlice bakalım.
Çocukların bu kareleri görmemesi için fotoğrafı doğrudan koyamadım.İsteyen linke tıklayıp bakabilir.

Gazze hakkındaki kınamalar falan, bazen o kadar gündelik,yapay ve yapmacık geliyor ki.Kendilerine kahraman arayanlar ikbal uğruna bağırıp çağıranlardan, oturdukları yumuşak koltuklarda internet üzerindenkahramanlığa soyunanlardan ziyade dil,din,ırk ayırt etmeksizin cep telefonunun ışığıyla ameliyatlar yapmaya çalışan,ölen her bir çocuğu alnından öperek cennete uğurlayan Mads Gilbert gibi insanlara baksınlar.
Norveçli bir Prof. Doktormuş kendisi, 67 yaşında, hani bizim hastanelerde nadiren gördüklerimizden.Norveç gibi rahatı bizle kıyas edilemeyecek bir ülkeden yine bizim deyimimizle ipini eleyip ununu asması gerekenlerden.

Canlı canlı izlenen bu zulmün karşısında ne yapabilirimin doğrudan bir reçetesi yok, bu durumdan rahatsız olan her müslüman değil "her insanın" insaniyet namına kendine bir reçete yazması lazım.Bu reçeteyi kendi vicdanımıza yazarsak bence bu da büyük bir sorun, vicdan rahatlatan cinsten bir reçete değil, çözüme küçükte olsa katlı sağlayan bir reçete.
Seneler önce savaş fotoğrafçısı James Nachtwey'in bir söyleşisinde okumuştum, lütfen onun içinde bulunduğu ruh haline bürünerek okuyun.
***
Neden savaşı fotoğraflamak?

Tarihin başlangıcından bu yana var olan bir insan davranışına fotoğraf ile son vermek mümkün olabilir mi? Bu düşünce gülünç derecede anlamsız görünüyor. Fakat beni motive eden, işte bu biricik düşünce idi.

Bana göre fotoğrafın gücü insani hisleri ateşlemesinde yatıyor. Eğer savaş bir ‘insaniyeti yok sayma girişimi’ ise, fotoğraf savaşın zıttı olarak algılanabilir ve doğru kullanılırsa savaşın panzehiri içerisinde etkin bir karışım maddesi olarak kullanılabilir.

Eğer bir birey, dünyanın geri kalanına neler olup bittiğini ulaştırabilmek için kendisini savaşın ortasına atma riskini göze alıyorsa, bu kişinin bir açıdan barış için müzakere etmeye çalıştığı düşünülebilir. Belki de savaşın devamından sorumlu olan kişilerin etrafta fotoğrafçı olmasından hoşlanmıyor oluşlarının ardındaki neden budur.

Oradayken deneyimlediğiniz şey aşırı derecede doğrudan. Oradayken gördüğünüz şey, bir sonraki sayfasında rolex saat reklamları olan bir derginin bir sayfasında yer alan, on binlerce kilometre uzaktan gelen bir görüntü değil. Gördüğünüz şey ilaçsız bir acı, haksızlık ve çaresizlik.

Eğer insanlar yalnızca bir kereliğine bile olsa beyaz fosforun bir çocuğun yüzüne ne yaptığını, ya da tek bir merminin çarpması ile ortaya çıkan tarifsiz acıyı, ya da keskin bir şarapnelin bir kişinin bacağını nasıl da kopardığını orada olup görebilseler, eğer insanlar yalnızca bir kereliğine dahi olsa yaşanan acıyı, üzüntüyü orada olup görebilseler, olayların bu noktaya gelmesine izin verilmesine sebep olan hiçbir kazancın bırakın binlercesini, yalnızca bir insanın dahi bu acıyı yaşamasına değmeyeceğini anlayabilirlerdi.

Fakat herkes orada olamaz. İşte bu yüzden fotoğrafçılar oradalar; insanlara göstermek, uzanıp onları yakalamak ve yaptıkları şeye ara verip olan bitene ilgi göstermelerini sağlamak, genel medyanın yatıştırıcı etkilerinin arasından sıyrılıp meydana çıkacak kadar güçlü fotoğraflar yaratıp insanları sarsmak, protesto etmek ve bu protesonun gücü ile diğerlerini de protesto edecek noktaya getirmek için…