İnsan nerde yaşıyor olursa olsun eğer o yerin gurbetligini yasıyorsa gurbettedir. Biz burda Kırgızistan'da kendi vatanımızda gibiyiz.gurbetlik çekmiyoruz vesselam..tek hissedilen şey 'özlem'..
Ama anne olduktan sonra hele de annem Türkiye'ye döndükten sonra gurbetliği hissetmeye başladık. Ama bu başka türlüyü. Anne-babaya abla-abiye hissedilenin dışında,alışılmasın dışında...
Evladımız yalnız büyüyordu..Anne ve babayla..Onda ki boşluğu doldurmak için hem anneanne babaanne sicakligiyla bağrımıza basmalı hem de dede şevkatiyle elinden tutup bakkala götürmeliydik..Teyze gibi hala gibi şımartmalı dayı gibi omzumuzda taşımalıydık..
Tüm bunları düşününce anladık..biz 'gurbet'teydik!
Çok etkilendim bu yazıdan canım:(
YanıtlaSilBizde gurbetteyiz diye hissleniyorum ben, uzaktayız diye üzülüyorum..Bursa 4 saat uzaklıkta Çanakkalye..
Seninkinin yanında hafif kalıyor, utandım sonra..
Umarım en kısa sürede sevdiklerinizle birlikte yaşarsınız..Sevgiler
@Ada'lı Günler aslında yazılan hissedilenin deryasında bir damla :) anneler babalar ablalar okur da üzülür diye ancak bu kadarı yazıldı :) zor ama değer inşallah :)
YanıtlaSilGurbette bir anne olarak nasıl da hissiyatıma tercüman oldunuz gözlerim doldu...
YanıtlaSilokul sebebiyle 14 yaşımdan bu yana gurbetteyim lise zor geçti ama alıştım gurbete üniversite kolay oldu benim için alışmıştım gurbete sonra gurbete evlendim alışkındım yine annemden babamdan kardeşimden uzakta yaşamaya takii oğluma kadar oğlumu büyütürken ne zormuş dedim annenin hem anane hem dede hem dayı olması dayı gibi parka götürdüm anane gibi okşadım dede gibi bakkala götürdüm gözleim dolu dolu okudum yazınızı Allah sağlık versin ne yapalım bu da geçer
YanıtlaSil